ΤΟΥ
ΜΑΚΡΑΛΕΞΗ
Η βροχή γαλήνεψε την αγριάδα του βουνού.
Τα διψασμένα φύλλα που έψαχναν απεγνωσμένα μιαν
ανάσα νερού, όρθωσαν τις αιχμές τους χορτασμένα.
Άνοιξα την πόρτα να γλύψουν κι οι άγιοι μια
στάλα δροσιάς.
Φεύγοντας, άκουγα χιλιοχρονίτικες γλώσσες να
μπαινοβγαίνουνε λαίμαργα σε φαφούτικα στόματα. Ήταν κάτι σαν θυσία, σαν χοές στο
απομεσήμερο.
Ακόμα και τ’ αρχαία κόκκαλα τρίξανε στο
οστεοφυλάκιο.
Ο παντοκράτορας τριγυρισμένος απ’ τα δικά του
αιώνια σύννεφα με κοίταξε βλοσυρά.
Σκέφτηκα το βλέμμα του πάνω στο σταυρό.
Έκλεισα την πόρτα και βγήκα.
Σε λίγο, μας κατάπιαν οι πλαγιές της
Μουργκάνας…
13-8-2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου