" Φάμανε το βόιδι και ποστάσαμαν στη νουρά. " "

Σάββατο 21 Απριλίου 2018

ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΟΡΙΣΤΟΥ


ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΟΡΙΣΤΟΥ

Σκέφτομαι τη θάλασσα.
(Η θάλασσα μου, έχει το άρωμα μιάς γυναίκας.)

Αόριστα (τη σκέφτομαι) σαν η κάθε θάλασσα να ήταν η δικιά μου, αυτή που ορίζεται από το Σκάλωμα και το Στροβίλι.
Το ότι αυτή ακριβώς η θάλασσα ήταν κάποτε ένας καταπράσινος κάμπος, δεν με ενοχλεί: Μερικές φορές μάλιστα, τα καράβια στη γραμμή του ορίζοντα, μοιάζουν να οργώνουν αυτή τη γαλάζια πεδιάδα.
Σκέφτομαι ότι αυτός ο κάμπος κάποτε θα γυρίσει…
 Όταν οι πάγοι ξανάρθουν, θα μαζευτούν στην πανάρχαια φωλιά τους τα νερά και τ΄ αγαπημένο  γαλαζοπράσινο, με τις τόσες γλυκές αποχρώσεις, θα γίνει μόνο πράσινο.
Τότε όμως ο χρόνος δεν θα υπάρχει (τι νόημα έχει ο χρόνος για τους πεθαμένους;) κι εγώ θα είμαι από ων, απ-ών.
Η προσθήκη δυο γραμμάτων σε μια τόσο μικρή λέξη, κρύβει την απουσία και το θάνατο.
Το άπ-ειρο παίρνει δικαιωματικά πίσω, αυτό που για μιά στιγμή, νόμισε ότι θα ζει
για πάντα...

Δεν υπάρχουν σχόλια: